Ich oszczędności wyparowały po kryzysie w 2008 roku lub z powodu różnych życiowych wypadków。 Zamiast przejść na zasłużoną emeryturę， żegnają się z wygodnym życiem przedstawicieli klasy średniej， które wiedli dotąd。 Sprzedają domy， bo nie mogą ich już utrzymać， przesiadają się do kamperów， przyczep， vanów czy pikapów i ruszają w drogę。 Jeżdżą od stanu do stanu w poszukiwaniu dorywczej pracy – na kempingach， przy zbiorach owoców i warzyw， w centrach logistycznych Amazona。

Dla wielu firm to pracownicy doskonali。 Są wytrwali， odpowiedzialni， doświadczeni， bardzo zdeterminowani。 Przywożą ze sobą cały swój dobytek， zmieniając postoje przyczep w efemeryczne miasteczka robotnicze， które pustoszeją， kiedy kończy się praca。 Nigdzie nie zostają wystarczająco długo， żeby stworzyć związek zawodowy。

Niektórzy uważają ich za bezdomnych， ale koczownicy nowej ery nie lubią tej łatki。 Mówią o sobie: bezmiejscowi。 Twierdzą， że wyrwali się z niewoli czynszów， świadomie wypisali z zepsutego， demoralizującego systemu。 Wielu nauczyło się cieszyć nową wolnością。 Nawiązują przyjaźnie， dzielą się doświadczeniami， pomagają sobie nawzajem。

Czas zapiąć pasy！ Dzięki Jessice Bruder możemy dołączyć do nomadów i wyruszyć na włóczęgę po innej Ameryce。